Ik heb weer wat nieuws! Een Coronado PST zonnetelescoop, een speciale kijker die alleen geschikt is om mee naar de zon te kijken. Door speciale filtering laat hij alleen het deel van het spectrum door dat wordt uitgestraald door waterstofatomen. Het geeft het zonsbeeld een dieprode kleur en er worden details zichtbaar die met een normale telescoop nooit te zien zijn, zoals zonnevlammen (protuberansen genoemd als ze zichtbaar zijn naast de zonsrand en filamenten als ze zich voor de zonneschijf bevinden) en andere heldere of donkere gebieden.

Het is maar een klein kijkertje waardoor de vergroting beperkt is tot maximaal 50x, maar dat is voldoende voor een weelde aan details. Door zijn compactheid kan ik hem gewoon meenemen tijdens mijn werk en in combinatie met een fotostatiefje kan ik nu iedere zonnige pauze even waarnemen. Afgelopen zondag heb ik hem opgehaald en de afgelopen twee dagen heb ik vrijwel iedere gelegenheid benut om naar de zon te kijken. En wat een prachtige dingen zijn er zichtbaar! Vooral de enorme hoeveelheid detail op de zonneschijf viel me op. Ik dacht eerst dat vooral zonnevlammen goed zichtbaar zouden zijn door een PST en oppervlaktedetails niet zo, maar ik zag zo veel structuur! Donkere veegjes, vlekjes en sliertjes en veel ook lichte plekken. Niet direct, maar ik ontdekte dat hoe langer je tuurt naar één plek, hoe meer detail er naar voren komt. Zonnevlammetjes aan de rand waren er wel, maar erg klein. Dit lijkt me echt een kijker waarbij je waarneemervaring moet opdoen om steeds meer te kunnen zien. Mijn oog moest vooral wennen aan de felrode kleur en ik merkte dat op een gegeven moment de kleurbalans van mijn oog zich als het ware wat aanpaste waardoor de kleur meer richting oranje lijkt te gaan. En dan knallen de details je echt tegemoet, heel apart. Even wegkijken van het oculair en je moet bij de volgende blik opnieuw je ogen even laten wennen.

Wat me echt verbaasde is hoe snel actieve gebieden van vorm en helderheid veranderen. Bij één waarneemsessie was er plotseling een ontzettend felle witte kronkel tussen twee zonnevlekken te zien. Alsof loeihete magma zich door een scheur in een oranje korst probeerde te persen. Geweldig om de Zon zo levend te zien! Niet te vergelijken met waarnemen in wit licht. Een fotostatief is voor visueel gebruik trouwens best wel geschikt, omdat vergrotingen bij de PST toch niet boven de 50x uit gaan. Het prettigst vond ik een 13mm LVW (31x), de 8mm LVW (50x) was op het randje. Ik vermoed dat een 10mm of 11mm de ideale vergroting zal opleveren, maar die heb ik (nog) niet.
Omdat door de kleine opening de uittreepupil nogal klein blijft waren de floaters in mijn oog soms best storend. Maar zachtjes tegen één van de statiefpoten duwen zodat de zon zachtjes in beeld wiegde hielp daar erg goed tegen. Omdat de floaters “stil” staan en de zonnedetails bewegen zijn ze beter te onderscheiden. Leuk is het ook om met de tuning-ring aan de voorkant te spelen zodat de kijker afwisselend de H-Alpha gebieden en “gewone” zonnevlekken toont. Wat een leuke kijker is dit!