De planeet Saturnus komt dit jaar helaas niet zo ver boven de horizon. Op het gunstigste moment klimt hij tot een hoogte van slechts 30 graden in het zuiden. Dat betekent dat vanuit mijn achtertuintje gezien de planeet maar net boven de dakrand uit komt en daarna al vrij snel weer achter een bomenrij verdwijnt. Daarom heb ik Saturnus deze periode bijna niet waargenomen, maar gisteren kreeg ik toch zin om een tekening te maken door de 75mm Polarex. Mijn plan was om zoveel mogelijk van de maantjes die om de planeet draaien vast te leggen, maar daar is het toch niet helemaal van gekomen…
Saturnus stond al vrij snel op papier (alhoewel het toch behoorlijk tegenviel om een goede ellips voor de ringen te tekenen). De Cassinischeiding was zeer duidelijk te zien! Ondanks de lage stand staan de ringen dit jaar wat meer open gekanteld dan vorig jaar, en dat scheelt blijkbaar aanzienlijk. Titan, de helderste maan was erg goed te zien te noordwesten van de planeet. Maar net toen ik wilde speuren naar de zwakkere maantjes hoorde ik was geruis in de struiken verderop… En toen een paar dikke druppels op mijn hoofd. Regen! Ik had de wolken totaal niet aan zien komen vanwege het aandachtige getuur door de telescoop! In een reflex hield ik direct mijn hand boven de tekening, want één druppel op het pastel zou alles vernielen en vluchtte de schuur in. Direct daarna heb ik de kijker naar binnen getild: niks aan de hand. Het is dus noodgedwongen bij één maantje gebleven: Titan. Volgende keer beter, maar ik ben al lang blij dat de onverwachte regenbui geen uur lang tekenwerk heeft vernield! De tekening (pastelpotloden op zwart papier) is gemaakt tussen 23.30 en 00.30 uur, bij een vergroting van 200x (6mm Ortho). De kleuren zijn niet helemaal goed, in werkelijkheid was de planeet wat geler van kleur. Klik op de afbeelding voor een grotere versie.