Ik verwachtte aanvankelijk niet veel van deze verduistering: slechts 1% van de diameter van de Maan zou in de kernschaduw van de Aarde vallen, tijdens het maximum van de verduistering (net na 22.00) zou de Maan maar 9 graden boven de horizon staan, en tot overmaat van ramp hing er al de hele avond een wolkenband precies in de verkeerde richting… Maar de temperatuur was aangenaam, dus waagde ik het toch maar op. Ik heb mijn camera achter de volgkijker van de Polarex (d=60mm f=700mm) gehangen en opgesteld in de volkstuintjes naast mijn huis, waar ik vrij zicht op de horizon heb. Om 22.00u had ik nog geen glimp van de Maan opgevangen, maar de steeds lichter wordende randjes van de wolken gaven hoop. En precies op het juiste moment (22.05 uur) kroop de Maan achter de wolken vandaan en was er een mooi, maar piepklein hapje uit de linkerbovenkant te zien. Toch nog wat donkerder dan ik had verwacht! Ik stelde de telescoop scherp en liet de camera een seconde of 8 belichten. Dat zou natuurlijk te lang zijn voor een goede belichting, maar om trillingen door de omklappende spiegel te voorkomen gebruikte ik de oeroude “afzwaaitechniek”: hand voor het objectief, ontspanknop indrukken, opstelling uit laten trillen, hand kort weghalen voor de belichting, snel de hand er weer voor en wachten tot de cameraspiegel weer terugklapt. Met bovenstaande foto als beste resultaat. Ik vermoed dat de belichting ongeveer een halve seconde is geweest.