Hier dan eindelijk het volledige verslag van de zonsverduistering van 21 augustus 2017, welke we prachtig hebben kunnen zien vanaf de prairie in Wyoming, USA. De eclips was een belangrijk onderdeel van de camper-roadtrip die ik samen met mijn vrouw en zoon (8) door het westen van de Verenigde Staten maakte. De planning begon al minstens een jaar van tevoren met het reserveren van een camping in de totaliteitszone. Het oosten van Wyoming had klimatologisch gezien de beste papieren voor helder weer, maar het is ook één van de dunst bevolkte en minst toeristische gebieden in Amerika. Er zijn daar dus nauwelijks campings en vanwege de verwachte megadrukte op de dag van de verduistering stond het vastleggen van de overnachtingen rondom ‘eclipse day’ bovenaan het lijstje. We kozen voor een kleine camping in Lusk, een piepklein stadje in een verder totaal verlaten omgeving. Eigenaren Bruce en Jane hadden slechts vaag over de aankomende eclips gehoord en begrepen in eerste instantie niet goed waarom mensen in hemelsnaam meer dan één dag kwamen overnachten in Lusk, en dat ook nog een jaar van tevoren gingen reserveren (de maanden erna werd ze dat overigens wel duidelijk)!

Ongeveer halverwege onze roadtrip kwamen we op 19 augustus aan in Lusk. De kleine camping stond al redelijk vol met eclipsgangers en ook mede-eclipsjager Harro, waarmee we vóór aanvang van de reis al op deze plek hadden afgesproken, was al met vrouw en kind aanwezig. We deelden met onze kleine campervans één kampeerplek. Dat kon makkelijk, want kampeerplaatsen in Amerika zijn ingericht op megagrote kampeerbussen, formaatje touringcar (waar dan weer een auto achter gehangen wordt).

Met onze kleine campervans op één plek: gezellig!

In het midden campingeigenaar Bruce. Geweldige, markante kerel. En ja, dat is allemaal zijn eigen haar.

Naast ons op de camping zaten Ron en Kate; zij waren vanuit Louisiana naar Lusk gekomen voor de eclips én voor een bezoek aan hun vriend Tim, de eigenaar van een grote ranch vlakbij. We raakten met ze in gesprek en ze nodigden ons uit om de verduistering te komen bekijken op de ranch. Nu bleek die ranch ook nog eens precies ten zuiden van Lusk te liggen, vrijwel tegen de centrumlijn van het eclipspad. Dat zagen we wel zitten! Op 20 augustus, de dag voor de verduistering, werden we ontzettend gastvrij ontvangen bij Tim thuis en zijn we samen met een klein groepje gasten, waaronder Ron en Kate, met Jeeps en kleine 4WD-terreinwagens het gebied gaan ‘verkennen’ op zoek naar de ideale spot voor de volgende dag. Het landgoed was enorm; ik weet niet meer hoeveel acres het waren maar vanaf de hoogste heuvel van het terrein kon je rondom tot op de horizon kijken; allemaal van Tim. Waanzinnig. Eigenlijk was er op de hele ranch geen slechte waarneemplek te vinden, maar de top van de hoogste heuvel was gewoon perfect. 360 graden rondom zicht, en echt in the middle of nowhere; ideaal! Deze plek zou het worden. De weersverwachting was ook prima, dus wat kon er nog mis gaan…?

DE heuvel

21 augustus 2017: Eclipse Day!

Eclipse Day – Spullen uitladen aan de voet van de heuvel, nog een klein stukje met de quad naar boven.

Al vroeg in de ochtend vertrok de 4WD-karavaan naar de uitgezochte heuveltop. De groep bestond uit niet meer dan 15 personen en bovenop een grote kale heuvel in een totaal verlaten landschap is dat bijna alsof je er alleen bent. Dit moest een enorm verschil zijn met de drukte 20km verderop, in het stadje of langs de kant van de weg. Wat een voorrecht om hier straks een totale zonsverduistering mee te maken.
Ik begon al snel met het uitlijnen van mijn gemotoriseerde reismontering, met daarop twee camera’s. Ik wilde de eclips zowel filmen als met tientallen verschillende belichtingstijden fotograferen – voor de ultieme eclipsfoto aan de muur. Volledig automatisch, aangestuurd door een van tevoren ingestelde app op mijn telefoon.

Het instellen van de camera’s

En toen ging het mis. Alles had ik meegenomen, behalve een speciaal verbindingskabeltje tussen mijn telefoon en de camera. Zonder dat kabeltje zou mijn hele fotografieplan in duigen vallen. Maanden voorbereidingen, het steeds aanpassen van het appje, allemaal voor niks. Ik wist precies waar het kabeltje was: in de camper, en die stond geparkeerd op Tims oprit, 10km verderop, een uur heen en weer over rots-terrein. AARGH! Even kijken, hoe lang nog tot de verduistering? Anderhalf uur. Het zou nog kunnen, heen en weer hobbelen op een quad, dan ben ik uiterlijk een minuut of 20 voor de totaliteit weer terug. AARGH! 
En toen bedacht ik me waarom ik de hele boel überhaupt geautomatiseerd wilde doen. Ik wilde de eclips visueel meemaken, met mijn eigen ogen in alle rust genieten van het schouwspel, dus zonder met apparatuur bezig te zijn. Geen stress. De kabel ophalen zou betekenen: stress. Race tegen de klok, met het risico dat de boel niet op tijd aangesloten is en alsnog alles mislukt. Dus ik zuchtte even diep, vloekte even tegen mezelf en nam mijn verlies. Ik had nog anderhalf uur, ik zou wel wat bedenken.

Uiteindelijk kwam het erop neer dat ik verduistering nu met één camera in close-up zou filmen vanaf de volgmontering, en met de tweede camera de omgeving zou gaan filmen met een 8mm fisheye lens. Ik zette de boel al ruim op tijd op scherp, en hoefde alleen nog de filters op tijd eraf te halen. Prima, ook mooi, geen stress.

Inmiddels was de gedeeltelijke fase van de verduistering al begonnen. In die tijd legde ik (net als Harro) aan de groep wat dingetjes uit over de eclips, wat ze konden verwachten en waar ze op moesten letten. We waren de enige amateurastronomen in de groep, en dat was wel leuk! Ik had tientallen eclipsbrilletjes uit Nederland meegenomen om uit te delen (met grote dank aan Emiel van SolarLive), en plakte op verzoek een paar meegebrachte verrekijkers af om de gedeeltelijke fase gefilterd te kunnen zien. Het sfeertje was heerlijk ontspannen met ook letterlijk geen wolkje aan de lucht. Langzaam werd het wat donkerder…

Rancher Tim en ondergetekene bij Harro’s telescoop-opstelling

De laatste foto van de gedeeltelijk verduisterde zon. Hierna liet ik de camera met rust en begon te filmen.

En toen werd alles… raar. Anders kan ik het niet omschrijven. Het licht werd vreemd, schaduwen scherp en het werd steeds sneller steeds donkerder. Door het eclipsbrilletje was de zon nog maar een superdun gebogen lijntje, maar zonder bril was het nog steeds een felle lichtbron. Alles leek zich af te sluiten, binnen enkele seconden leek het als een grote dimmer werd dichtgedraaid, een golf van diepblauwgrijze duisternis viel over het landschap en… de corona werd zichtbaar. Een heldere krans rond een gat waar eerst de zon stond, met het blote oog drie ijsblauwe/witte lange uitlopers, tot wel een graad of 8 naast de zon. Venus als felle punt te zien. Regulus vlak naast de zon, praktisch ín de corona. En ik kon alleen maar zuchten. En oohh. En aah.. Ik lag op mijn rug op de grond, met een verrekijker op mijn schoot, maar ik heb er niet één keer doorheen gekeken. Alsof ik niet meer normaal kon functioneren; ik heb alleen maar omhoog gestaard. En rondom gekeken, naar de rode roodoranje gloed over de gehele horizon. Nog even mijn zoontje opgetild en samen staand naar de corona gekeken, een magisch moment.

En toen in een flits was daar het eerste zonlicht weer. De duisternis was in één klap weg. Omdat je ogen aan het donker gewend zijn lijkt het alsof het licht veel sneller terugkeert dan dat de duisternis kwam. Vanwege ons hoge waarneempunt was de wegtrekkende schaduw richting de horizon naar het westen goed zien. En dan is alles weer voorbij. Ik heb nog een minuutje wat verdwaasd rondgekeken, maar alles werd snel weer zoals het was. De wijnflessen werden open getrokken, her en der werden wat traantjes weggepinkt, en de broodjes warm vlees werden uitgedeeld.

Na een tijdje nagenieten reden we (via een schitterende omweg via uitzichtpunten en van die typische windmolens) weer terug naar de ranch waar we gezellig nagepraat en -geborreld hebben. Pas laat in de middag reden we weer terug naar de camping in Lusk waar we de verhalen over de totaal vastgelopen wegen in het stadje en de drukte in de bermen hoorden. Wij hadden er bovenop die heuvel niets van gemerkt.

Wat een dag, wat een verduistering en WAT EEN PLEK!

Eenmaal thuis heb ik een video gemaakt van onze volledige vakantie. Het gedeelte met de zonsverduistering zie je in onderstaande Youtube video. Ik heb hiervoor de beelden van vier verschillende camera’s chronologisch in elkaar laten overlopen zodat de totaliteit integraal te zien is, zonder inkorten. Achteraf gezien is het vergeten kabeltje allesbehalve rampzalig geweest. Ik heb de verduistering precies zo beleefd als ik wilde, en ik heb nu van één van de meest bijzondere momenten met mijn gezinnetje een mooie video. Eigenlijk leuker dan de mooiste technisch perfecte foto….

https://www.youtube.com/watch?v=ZjqmLEYKy-Y