Categoriearchief: Geen categorie

Maanschets: Petavius in de vrieskou

Gisteravond was ik pas laat thuis van het werk. Het was kraakhelder en de Maan stond al aardig hoog in het zuidoosten, dus hop die 400mm Propdob naar buiten! Het was ijskoud en de seeing was maar matig. Een vergroting van 178x was ongeveer het maximaal haalbare. Maar dat maakte even niks uit, want het was eindelijk weer een keer mooi helder op een moment dat het mij uitkwam.

De prachtige krater Petavius lag rond middernacht tegen de terminator aan en werd perfect door de zon uitgelicht. De grote scheur in de kraterbodem was opvallend, maar vanwege de slechte seeing bleven de kleinere scheurtjes (Rimae Petavius) helaas onzichtbaar. Het plaatje was echter mooi genoeg om de pastelpotloodjes uit het vet te halen en er eens goed voor te gaan zitten. Ik had al maaaaaanden geen maanschets meer gemaakt, dus het werd wel weer eens tijd.

Vijf kwartier later was dit het eindresutaat:

Gedeeltelijke zonsverduistering 25 oktober 2022

Om de gedeeltelijke zonsverduistering vandaag te kunnen bekijken had ik speciaal een dagje vrij genomen, maar de moed zakte me vanochtend een beetje in de schoenen toen ik naar buiten keek: volledig bewolkt! De satellietbeelden gaven echter aan dat de opklaringen toch écht onderweg waren dus heb ik de telescopen toch maar opgesteld.

Bij het begin van de verduistering (om iets na 11:00u) was het nog steeds erg bewolkt, maar toch piepte de zon af en toe enkele seconden door de wolken heen. Genoeg om te zien dat de verduistering inderdaad begonnen was, maar te weinig tijd voor een foto. Dat duurde tot rond het maximum – een brede opklaring schoof over Twello en ik kon eindelijk een paar plaatjes schieten. Op dat moment was ongeveer 22% van het oppervlak van de zon verduisterd door de maan.

De zon werd voornamelijk verduisterd door de zuidelijke kant van de Maan: de kant met de meeste hoge bergen. Dit was goed te merken: het silhouet van de maanrand was opvallend pokdalig.

Het mooiste van deze verduistering was het moment waarop de maan precies voor een zonnevlek schoof. Prachtig te zien bij hoge vergroting!

De foto’s zijn allemaal uit de losse hand gemaakt door simpelweg de spiegelreflexcamera met kitlens boven het oculair te houden. De gebruikte oculairen waren een 24mm Panoptic (50x) en een 9mm Nagler (133x)

Verrekijkerschets: de Grote Sagittariuswolk vanaf La Palma

Eind augustus was ik weer een weekje op het oogverblindende eiland La Palma. Helemaal in mijn eentje, maar wel in het gezelschap van een 40cm Dobson en een 8×42 verrekijker. Ik had een klein huisje gehuurd in de buurt van het dorpje Las Tricias, aan de rand van een diepe kloof.

Het is zeker niet mijn eerste keer op het eiland, maar elke keer maakt de eerste aanblik van de zomermelkweg weer diepe indruk. Al die lichte plukken, donkere vlekken en banen van horizon tot horizon; zelfs zonder telescoop is het prima toeven onder zo’n hemel!

Het allerhelderste deel van de Melkweg bevindt zich net boven de “tuit van de theepot” in Boogschutter en heeft zelfs een aparte naam: de Grote Sagittariuswolk (niet te verwarren met de Kleine Sagittariuswolk, M24). Feitelijk is het een doorkijkje tussen de stofwolken door, ruwweg richting de kern van onze Melkweg. De échte kern bevindt zich twee graden ten westen van de Grote Sagittariuswolk, maar het zicht daarop is helaas compleet verduisterd door interstellair stof.
Met het blote oog is de Wolk al extreem helder en een beetje vlokkerig, maar het gebied ziet er ronduit spectaculair uit door een verrekijker. Leuk hoor, zo’n grote Dobson, maar dit stukje hemel in de 8×42 was misschien wel de meest indrukwekkende waarneming van de hele waarneemweek.

Ik besloot er (languit liggend op een ligstoel) een schets van de maken, maar gaandeweg het tekenen vroeg ik me wel steeds meer af waar ik in hemelsnaam aan begonnen was. Zo veel sterren! Zo veel vlokken! En ergonomisch was het ook geen pretje. Steeds even kijken, onthouden wat je ziet, verrekijker neerleggen, tekenen, en weer kijken. Natuurlijk is het onmogelijk om iedere sterretje goed te plaatsen, maar de schets geeft wel een vrij goede indruk van het visuele beeld.

Onderstaand eindresultaat is de originele veldschets, ingescand en geïnverteerd.

Schets: NGC 7332/9

Gisteren klaarde het na een overtrekkend buiengebied mooi transparant op. Dus hup, de grote Dobson in de auto en naar de Papenslagweg. Met vier man sterk was het weer een leuke sessie. De transparantie was prima, alhoewel er af een toe een enkele streep sluierbewolking voorbij trok. Na 22:30u ging de maan onder en werd de Melkweg direct mooi zichtbaar.

Stom: ik was mijn 2″ naar 1.25″ adapter vergeten! Dat betekende dat ik mijn collimatietools niet kon gebruiken, en omdat ik maar één 2″ oculair heb (een 20mm XWA) zat ik vast aan een vergroting van 133x… ARGH! Gelukkig had de wat later arriverende Tom een extra adapter bij zich: mijn redding!

Veel objecten gezien, maar slechts één schetsje gemaakt: het Object van de Maand oktober NGC 7332/39. Een heel mooi sterrrenstelsel-duo, met onderling frappante verschillen.
De helderste van de twee is NGC 7332, een spoelvormige veeg met een heldere centrumpit. Lange puntige uitlopers.
NGC 7339 is groter, eenvoudig direct zichtbaar, maar wel een tikje zwakker dan 7332. Een vrij uniforme veeg, zonder duidelijk centrum. Hoog vergroten toont een twijfelachtige hint van vlokkerigheid.

Noord is links, west is boven.

Kollase 2022: knalhelder, regen en een verloren schets…

Deze Kollase-editie was er één van uitersten: de ene dag met blote voetjes in het gras, de volgende dag schuilend voor de regen onder de tarp. Maar toch: continu gezelligheid!

Het begon donderdagochtend al met een gezellige rit vanuit Twello (via Groningen) met waarneemmaatjes Esther en Jan Willem. Hoewel ik tegenwoordig een camperbusje heb, zit die toch best snel vol met spullen als er drie amateurastronomen met bepakking op pad gaan… De 635mm Dobson heb ik deze keer dus thuisgelaten en daarom mocht zijn kleine broertje (de 40cm f/4 Propdob) nog een keertje mee op pad. Na een lange rit onder het genot van de Beach Boys, Nina Hagen en blikjes Chupa Chups “fris”-drank kwam we onder een stralend zonnetje aan in Kollase. Daar werden we hartelijk ontvangen door een verwilderde halfnaakte baardmeneer (waarneemmaatje Harro), die er al een dag eerder was en een mooie waarneemnacht achter de kiezen had.

Donderdagavond. Een veelbelovende blauwe lucht tijdens het opbouwen van de telescopen

De eerste nacht was erg goed! Mooi helder, zonder dauwproblemen. Heel prettig waarnemen dus. Ik heb talloze objecten gezien door de verschillende aanwezige telescopen, en tussendoor wat dingetjes random gelogd (een waarneemplan had ik niet echt):

NGC 6756 – Klein, maar erg fijn open sterrenhoopje. Compact groepje van ongeveer 10 “gemiddeld” heldere sterren op een kluitje. Direct ten noorden van dit kluitje een heldere ster er tegenaan geplakt. Daar weer omheen een grote groep losse sterren – het lijkt een sterrenhoop-in-een-sterrenhoop. Heel mooi!

NGC 6760 – Bolhoop. Ronde pluis, opvallend traploos verhelderend naar het centrum. In de 9mm XWA prikt af en toe een enkele losse ster door de seeing heen in het centrumgebied. Hoger vergroten laat de sterretjes er vaker individueel doorheen piepen, maar het houdt niet over.

NGC 6802 – Het bekende open sterrenhoopje naast de Coathanger. Eigenlijk een prachtig object, helemaal vergeten hoe fraai deze eigenlijk is! Langgerekt noord-zuid. Vele tientallen sterretjes in een gespikkelde vingerveeg met een 1:3 lengteverhouding. Aan de noordkant is de concentratie heldere sterretjes groter. Perifeer lopen her en der wat sterkettingen weg van de sterrenhoop. Supermooi ding, en het (her)bezoeken meer dan waard!

NGC 7600 – Klein ovaal stelseltje dat steeds langgerekter wordt naarmate je langer kijkt. Oost-west oriëntatie. In de kern is een kleine stervormige pit zichtbaar door de 9mm XWA. Wordt ook wel “Schilstelsel” genoemd, maar daar kon ik helaas niets van terugvinden.

NGC 7606 – Vrij helder en groot sterrenstelsel. Langgerekt noordoost-zuidwest met een langwerpige, heldere kern. Een voorgrondster is zichbaar ten noorden van de kern. XWA 9mm.

NGC 7541 en NGC 7537 – Schitterend duo van edge-on stelsels! NGC 7541 is de grootste en helderste van de twee en lijkt een heel klein beetje “mottled”. Alsof er twee frisbees vanuit één hand zijn weggegooid. Allebei ongeveer oost-west georiënteerd, 7537 iets verder doorgekanteld naar het westen. Schets gemaakt.

Behalve bovenstaande objectjes nog heel veel highlights bekeken, met een eervolle vermelding voor NGC 246, de Totenmännerknochenkopfnebel. Ongelofelijk hoeveel detail daarin zichtbaar was, en hoe scherp afgelijnd de nevelsliertjes zijn. Ook uitgebreid bekeken door de 56cm van Harro. Abell 70 met achtergrondstelsel was fascinerend. Beide objecten waren afzonderlijk moeilijk zichtbaar, maar toch van elkaar te onderscheiden door afwisselend mét en zonder UHC-filter te kijken. Neptunus werd ook nog in beeld gezet,

Toen bij iedereen de ‘piepe wel een beetje leug’ was, werd deze mooie nacht afgesloten met een fijn kampvuurtje. Kollase zoals we het gewend zijn, top!
Camperbusje met Orion erboven

De volgende dag was helaas een stuk minder. Overdag was het nog prima weer, met een paar ATM-klusjes in het zonnetje (ook een vast Kollase-ritueel), maar ’s avond trok het helaas helemaal dicht. De rest van de groep (@astro to @Eli en @Ionize) arriveerden laat op de avond, en zouden de rest van het weekend geen zonnetje of sterretje te zien krijgen… Zaterdag zelfs van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat regen.
Toch mocht dat de pret niet drukken. Een kampvuur doet het ook prima bij bewolking en hield ons de laatste dagen en nachten lekker warm. Uiteindelijk dus toch een fantastisch weekend gehad met veel gezelligheid, prima eten en (voor een paar geluksvogels) toch nog mooie waarnemingen.

Vrijdagochtend, links de 40cm van Esther, rechts mijn eigen 40cm

Boodschappen halen in stijl. The speeeeeeeeeeeeeeed!!!!

Kleine domper: thuis bleek de schets van het wonderschone duo NGC 7541 en NGC 7537 niet meer in het tekenmapje te zitten. Overal gezocht, maar het lijkt erop dat deze voorgoed in Kollase is achergebleven…

Knoepert leeft nog steeds!

Eén van de grootste protuberansen van de afgelopen jaren is nog steeds zichtbaar aan de westrand van de zon. Ook vanochtend zat ik weer klaar achter de 50mm Lunt zonnetelescoop om te kijken naar het spektakel, maar ook om te proberen nog zo’n foto als gisteren te maken. En dat is gelukt, deze keer nog iets scherper en detailrijker dan gisteren. Ik blijf het bijzonder vinden dat zo’n houtje-touwtje manier van astrofotografie nog zulke resultaten oplevert!

Ook zoonlief (13) kwam even kijken!

Knoepert van een protuberans op de Zon!

Een enorme protuberans (de grootste die ik dit jaar door mijn kijkertje heb gezien) staat nu prachtig zichtbaar aan de westrand van de zon. Visueel heel fraai zichtbaar met de 50mm Lunt, helaas ietsje minder fraai op de foto.

Het is een heel simpele enkele opname, klikklak met de Nikon D3200 + kitlens boven een Pentax XW7. Toch wel grappig dat door te pielen met de contrast- en kleurschuifjes in Photoshop zowel de protuberans als enkele details op het oppervlak zichtbaar worden – het is geen gecombineerde belichting.

Het is weer feest op de Zon: AR3055

Het was warm vanochtend: om 10:00u al ruim boven de 25 graden in Twello. Eigenlijk te warm om met de telescoop naar de zon te kijken, maar er zijn momenteel zoveel prachtige zonnevlekken zichtbaar dat ik het toch een paar uurtjes achter de kijker heb volgehouden (een 102mm ED refractor met een witlicht filter).

Het grootste en actiefste zonnevlekkengebied is op dit moment AR3055. Het gebied is enorm, en al met het “blote oog” door een simpel eclipsbrilletje zichtbaar. Door de telescoop is het een monster, met onzettend veel detail. In eerste instantie wilde ik er een tekeningetje van maken, maar er was zoveel gefriemel tegelijkertijd zichtbaar dat de moed me in de schoenen zakte. Daarom toch maar gewoon een fotootje gemaakt, met de telefoon door het oculair genomen:

Het eindresultaat valt me eigenlijk helemaal niet tegen! Zeker gezien de gebruikte telefoon (een Samsung A50 staat niet bepaald bekend om zijn goede camera), en vanwege het feit dat ik door een piepklein ooglensje moest fotograferen, bij zeer hoge vergroting (6,4mm Plössl + 2x Barlow = 223x).

Dat smaakt naar meer!



Supernova SN2022hrs vanuit Medebach (Duitsland)

Momenteel zit ik een midweekje in een vakantiehuisje nabij Medebach (D). De 400mm Propdob is ook mee, want op de lichtvervuilingskaarten ziet de omgeving er best goed uit. Het weer was de eerste dagen helaas nogal hardnekkig bewolkt, maar dinsdagavond klaarde het toch nog even prachtig op. Om storende directe lichtbronnen te vermijden stelde ik de kijker op in een ondiep dal, naast een beekje. De glooiende heuvels dekten perfect al het directe licht af – geen stipje licht te zien. Om 23:37 ging het smalle maansikkeltje onder en bleek het inderdaad een vrij donkere plek te zijn: SQM 21.3 gaf het metertje aan. Het was doodstil, op wat blaffende reeën en een uiltje na. Helaas was de hemel niet heel transparant, maar de donkerte maakte een hoop goed – zeker hoog boven de horizon.

Het waarneemplekje net ten noorden van Medebach

Ik wist dat een dik pak bewolking (met regen) al onderweg was vanuit het zuiden, dus het werden twee uurtje Bambi’s harken en Hicksons hoppen, zonder ze te loggen of te schetsen. Wel heb ik nog snel een tekeningetje gemaakt van de supernova in NGC 4647. Het zag er mooier uit dan de vorige keer vanuit Lochem, waar ik met de 635mm door dunne bewolking heen moest kijken. M60 was een fel ovaal lichtbaken en NGC 46747 was met direct zicht goed zichtbaar. De supernova uiteraard ook, als een wit puntje op de rand van de zachte gloed van NGC 4647. Een mooi plaatje in het oculair.

De zon in h-Alpha: onverwachte resultaten met de spiegelreflex

De C1.5 klasse zonnevlam om 13:55u

Vanmiddag was het aangenaam warm in het zonnetje, ideaal weer voor een zonneschets door de gepimpte 50mm Lunt in “grab&go” modus: op een Heritage montering met volgplatform.

Meestal probeer ik tussen het schetsen door voor de lol een fotootje door het oculair te maken met mijn telefoon. Vaak is daar dan wel iets op te zien, maar fraai is het nooit. Vanmiddag probeerde ik hetzelfde eens met de spiegelreflex: gewoon met de kitlens erop een fotootje maken door het oculair, vanuit de losse hand. Ik verwachte een vergelijkbaar resultaat als met de telefoon, maar wat schetste (pun intended) mijn verbazing? Gewoon hartstikke mooie plaatjes!

Op de laptop wat aan de contrastschuifjes getrokken en voila:

Ok, het is natuurlijk niet te vergelijken met het prachtige hoge-resolutie stackgeweld van de echte astrofotografen, maar ik was enorm verbaasd dat dit haalbaar is met één enkele opname. Iets langer belichten toont de protuberansen beter:


En als klap op de vuurpijl knalde rond 13:50u ook nog behoorlijke flare uit AR2957 (EDIT: volgens www.spaceweather.com was het een C1,5 klasse uitbarsting)

Wat een verrassing, en waarom heb ik dit eigenlijk nooit eerder geprobeerd…? :D