Tag archieven: eclipse

Totale zonsverduistering vanuit Eagletown, Oklahoma

De ene dag heb je nog nooit van dit gehuchtje gehoord, de andere dag staat het voor de rest van je leven in je geheugen gegrift: het plaatsje Eagletown, in het uiterste zuidoosten van de staat Oklahoma. Door stom toeval, geluk, maar ook vooral goed speurwerk van waarneemmaatje Bart kwamen we afgelopen maandagochtend op een zandweggetje naast dit plaatsje terecht. De zenuwslopende race tegen de wolken en tegen de klok is al prachtig beschreven in het Astroforumtopic van waarneemmaatje Steven, dus dat zal ik hier niet gaan herkauwen.

Ook bij mij gingen de emoties alle kanten op. Van euforie (want opklaring) naar nagelbijtende spanning (want bewolking) naar berusting (want het donker worden an sich is toch ook spectaculair?) en weer terug naar euforie. Pas in de laatste vijf minuten voor totaliteit leek het daadwerkelijk te gaan lukken, en sloeg de euforiewijzer compleet door; tot tranen aan toe!

De locatie vlak na aankomst. Dit leek redelijk ok, maar het trok al snel weer helemaal dicht, om nét op tijd weer open te trekken. Astrostress!!

Het hoofddoel was om de verduistering visueel te gaan bekijken met de 15×70 verrekijker, maar ik had ook een rits camera’s en een Star Adventurer reismontering meegenomen om de eclips te filmen.
Er was nog net voldoende tijd om twee van de drie camera’s te richten en scherp te stellen. De boel was gereed nét voor de filters eraf moesten, dus echt op het nippertje. Ik drukte op RECORD en schoof snel achter mijn verrekijker.

De verduistering was spectaculair! Het vreemde licht vooraf en het toch weer plotselinge invallen van de duisternis gaf een gevoel alsof je midden in een science fiction computersimulatie zat, zo onwerkelijk en onaards. Meerdere protuberansen waren zichtbaar met het blote oog, waaronder één zeer felle op half 6 die gedurende de 4:19 minuten durende verduistering steeds verder vanachter de maan vandaan kwam.

Het was mijn vierde totale zonsverduistering waarvan de derde onder een heldere hemel en het viel me op dat deze verduistering aangenaam lang was. Nog steeds te kort, maar lang genoeg om alles relatief “ontspannen” te kunnen doen. Een klein beetje met de camera’s klooien, turen door de verrekijker, en liggend op mijn rug met het blote oog alles visueel opslurpen. Heerlijk.

Ondergetekene (met die lijpe zonnebril) met de 15×70 plus de Star Adventurer met Russentonne. Er staat ook nog een 500mm spiegellens op, maar het resultaat van dat filmpje vind ik niet zo geslaagd…
Op het moment dat deze foto gemaakt werd was de zon nét te zien door de bewolking heen, en was een zonnebril de beste eclipsbril…

Ook opvallend was het “soft filter”-effect door de dunne hoge sluierbewolking. De zwarte maanschijf was allesbehalve egaal zwart: de randen waren veel lichter dan het midden. De roze protuberansen zorgen voor een lokale roze gloed in de corona. Meer naar het einde van de totaliteit verdween dit effect bijna volledig: de transparantie werd dus gedurende de eclips beter. Corona-uitlopers schoten werkelijk alle kanten op, met een donkere inham aan de zuidkant. Het was prachtig om de protuberansen aan de linkerkant te zien verdwijnen en aan de rechterkant te zien verschijnen.

Ik weet niet of het de prachtige eclips zelf was, of de zenuwslopende aanloop er naartoe (of de combinatie), maar bij deze ervaarde ik wel de heftigste emoties. Ik hield het niet droog en dat is voor mij een primeur bij een hemelverschijnsel. Ongelofelijk en onvergetelijk en vul hier nog maar een lading superlatieven in.

Nu weer terug thuis ben ik nog steeds een beetje wazig van deze eclips en de jetlag. Eigenlijk wilde ik wat gaan slapen, maar dat lukte niet en heb ik dus maar even dit eerste filmpje in elkaar geprutst. Het doel van filmen met de trage Russentonne was om de rafelige chromosfeer en Baily’s Beads te pakken en dat is in ieder geval gelukt!

Het grote 2017 eclips-verslag (inclusief video)

Hier dan eindelijk het volledige verslag van de zonsverduistering van 21 augustus 2017, welke we prachtig hebben kunnen zien vanaf de prairie in Wyoming, USA. De eclips was een belangrijk onderdeel van de camper-roadtrip die ik samen met mijn vrouw en zoon (8) door het westen van de Verenigde Staten maakte. De planning begon al minstens een jaar van tevoren met het reserveren van een camping in de totaliteitszone. Het oosten van Wyoming had klimatologisch gezien de beste papieren voor helder weer, maar het is ook één van de dunst bevolkte en minst toeristische gebieden in Amerika. Er zijn daar dus nauwelijks campings en vanwege de verwachte megadrukte op de dag van de verduistering stond het vastleggen van de overnachtingen rondom ‘eclipse day’ bovenaan het lijstje. We kozen voor een kleine camping in Lusk, een piepklein stadje in een verder totaal verlaten omgeving. Eigenaren Bruce en Jane hadden slechts vaag over de aankomende eclips gehoord en begrepen in eerste instantie niet goed waarom mensen in hemelsnaam meer dan één dag kwamen overnachten in Lusk, en dat ook nog een jaar van tevoren gingen reserveren (de maanden erna werd ze dat overigens wel duidelijk)!

Ongeveer halverwege onze roadtrip kwamen we op 19 augustus aan in Lusk. De kleine camping stond al redelijk vol met eclipsgangers en ook mede-eclipsjager Harro, waarmee we vóór aanvang van de reis al op deze plek hadden afgesproken, was al met vrouw en kind aanwezig. We deelden met onze kleine campervans één kampeerplek. Dat kon makkelijk, want kampeerplaatsen in Amerika zijn ingericht op megagrote kampeerbussen, formaatje touringcar (waar dan weer een auto achter gehangen wordt).

Met onze kleine campervans op één plek: gezellig!

In het midden campingeigenaar Bruce. Geweldige, markante kerel. En ja, dat is allemaal zijn eigen haar.

Naast ons op de camping zaten Ron en Kate; zij waren vanuit Louisiana naar Lusk gekomen voor de eclips én voor een bezoek aan hun vriend Tim, de eigenaar van een grote ranch vlakbij. We raakten met ze in gesprek en ze nodigden ons uit om de verduistering te komen bekijken op de ranch. Nu bleek die ranch ook nog eens precies ten zuiden van Lusk te liggen, vrijwel tegen de centrumlijn van het eclipspad. Dat zagen we wel zitten! Op 20 augustus, de dag voor de verduistering, werden we ontzettend gastvrij ontvangen bij Tim thuis en zijn we samen met een klein groepje gasten, waaronder Ron en Kate, met Jeeps en kleine 4WD-terreinwagens het gebied gaan ‘verkennen’ op zoek naar de ideale spot voor de volgende dag. Het landgoed was enorm; ik weet niet meer hoeveel acres het waren maar vanaf de hoogste heuvel van het terrein kon je rondom tot op de horizon kijken; allemaal van Tim. Waanzinnig. Eigenlijk was er op de hele ranch geen slechte waarneemplek te vinden, maar de top van de hoogste heuvel was gewoon perfect. 360 graden rondom zicht, en echt in the middle of nowhere; ideaal! Deze plek zou het worden. De weersverwachting was ook prima, dus wat kon er nog mis gaan…?

DE heuvel

Lees verder →

Solargraph van de totale zonsverduistering (USA)

Solargraph van de zonsverduistering in Lusk, WY. Klik voor grotere versie

Voor de eclips in Wyoming op 21 augustus heb ik een kleine pinhole-camera gemaakt voor een solargraph; een eenvoudig houten doosje met een velletje fotopapier erin, en een piepklein speldenprikgaatje in een stukje alufolie waar het licht door naar binnen kan – een camera obscura. Dit kistje heb ik ongeveer 2 uur vóór de verduistering ergens tussen een stapeltje stenen gezet en de opname gestart door een plakbandje voor het prikgaatje weg te halen.

In de loop van een aantal uren heeft de zon een spoor over de opname getrokken. Het is die hele periode onbewolkt geweest en behalve het moment van de eclips zelf is er geen helderheidsdip in de opname te zien. Je ziet heel duidelijk op welk moment de verduistering totaal was (de corona is uiteraard veel te zwak om zichtbaar te zijn), maar je ziet op de foto nog iets opvallends: aan het begin van de verduistering (links) verzwakt het spoor heel gelijkmatig, maar aan het einde van de verduistering is het spoor duidelijk helderder aan de bovenkant. Dit heeft te maken met hoe de maan voor de zon langs beweegt, het pad van de zon langs de hemel, en aan welke kant van de maan het laatste en eerste stukje zonlicht zichtbaar was. 

Omdat de belichtingstijd voor een solargraph erg kort was (hooguit 4 uurtjes) en omdat de gedeeltelijk verduisterde zon ook niet bepaald veel licht afgeeft, moest ik het contrast achteraf enorm verhogen om iets van de voorgrond zichtbaar te maken, vandaar de ruis. Op het originele velletje fotopapier is zelfs helemaal niets van de boom te zien, pas na flink schuiven aan de contrastknoppen in Photoshop kwam het silhouet tevoorschijn.