Tag archieven: schets maan

Maanschets: Clavius

Bizar: precies een week geleden zat ik achter de telescoop bij een temperatuur van -9 graden, gisteren was dat een aangename +9 graden! De maan stond rond 20:00u al hoog in het zuiden, en de seeing was prima. Eigenlijk is het dan praktisch verplicht om een maanschets te maken, dus al snel kwam het witte potloodje uit de koffer.

De nieuwe 102mm refractor gaf een haarscherp beeld; 204x vergroten was geen enkel probleem. Ik koos ervoor om de grote krater Clavius (225km) te tekenen: iets wat ik al langer wilde doen, maar nooit echt goed aandurfde. Er is zoveel detail te zien dat het lastig is om een tekening af te krijgen voordat de schaduwen weer heel anders staan. De kratervloer was naast de vier bekende kraters bezaaid met nog veel meer kleine putjes, ik heb ze niet eens allemaal kunnen tekenen. Bovendien werden ze door de snel verslechterende seeing steeds minder goed zichtbaar…

Omdat het beeld door de refractor met zenitspiegel 180 graden gespiegeld is, heb ik de schets na het inscannen weer in de goede oriëntatie gezet. Verder heb ik geen bewerkingen toegepast. Op de originele tekening is Clavius ongeveer 10cm in diameter.

De tekening is klaar! Rechts zie je een klein zaklampje aan de focuser hangen: zo hou ik mijn handen vrij tijdens het schetsen

Maanschets: Kraterduo Aristillus en Autolycus

Schets_Aristillus_Autolycus_20160118_grootAlweer een heldere avond! En met de Maan lekker hoog in het zuiden betekende dat maar één ding: naar buiten met die ouwe Rus. Om 19:45u zat ik al in de achtertuin om net als de dag ervoor een maanschets te maken met de TAL 150mm. De seeing was uitstekend, maar de temperatuur lag wel behoorlijk onder het vriespunt. Gelukkig had ik me goed aangekleed met twee truien, een skibroek en houten klompen, dus het was goed vol te houden.

Deze keer heb ik een tekening gemaakt van twee grote, relatief jonge kraters naast elkaar: Aristillus en Autolycus. De grootste van de twee is Aristillus (55km) een licht hoekige krater met een gelaagde wand en een hele familie centrale bergjes op de kratervloer – ik telde er maar liefst zeven! Ook goed te zien was het stralenstelsel om de krater heen, ontstaan door wegvliegend puin na de inslag. Aan de westkant (linksboven in de tekening) is een ovaal deukje in de kraterrand te zien. Een kratertje?
Pal ernaast ligt Autolycus (39km), wat ronder dan Aristillus. Ze lijken erg op elkaar maar eigenlijk heeft Autolycus van alles minder dan Aristillus: minder gelaagde wand, geen centrale berg en geen stralenstelsel. Ook deze krater heeft een klein deukje in de westelijke kraterrand – Autolycus A, een echt kratertje van 4km doorsnee.

Leuk weetje: de kleine Russische ruimtesonde Luna 2 stortte (zoals bedoeld) in 1959 neer net ten westen van Autolycus. Het was het allereerste door mensen gemaakte object wat het maanoppervlakte bereikte. Een Hongaarse astronoom meldde zelfs de inslag te hebben gezien…

Tekening: de maan op een koude ochtend in december…

Deze tekening ligt letterlijk al een tijdje op de plank. Ik heb hem namelijk in opdracht gemaakt, en ik wilde hem pas publiceren na de persoonlijke overhandiging. Het is een tekening van een 17 dagen oude Maan, zoals hij eruit zag op 1 december 2012. Het is een vrij grote tekening en ik kon hem daarom niet helemaal afwerken achter de kijker. Een grove schets van de terminator (de scheidingslijn tussen de donkere en de lichte kant van de Maan) is  “in het veld” getekend, de verdere uitwerking later aan de hand van de een foto die ik die ochtend door de telescoop heb gemaakt. Een beetje anders dan mijn gebruikelijke werkwijze, want normaal werk ik de volledige tekening uit achter het oculair.

Gemaakt met pastelpotlood op zwart papier, de gebruikte telescoop was de 75mm f/16 Polarex refractor, diverse vergrotingen. Op de tekening is de maan ongeveer 35cm in doorsnede.