Na een ochtend met flinke sneeuwbuien klaarde het zaterdagmiddag prachtig op. Om 22:30u zou die avond de maan onder gaan, en zou de nieuwe 150mm minidobson (later daarover meer) zijn first light gaan beleven: komeet Lovejoy – op zo’n 40 graden hoogte in het westen. Ik merkte al voordat de maan onder was dat het sneeuwdek de lichtvervuiling behoorlijk versterkte. Hoewel het mooi transparant was leek de hele hemel wat lichter dan normaal: door het sneeuwdek gereflecteerde straatverlichting…

Maar dat mocht de pret toch niet helemaal drukken: de kijker stond rond 22.00u gecollimeerd klaar (met een zwart A4’tje als lichtschild) en Lovejoy was ook zonder zoeker binnen no-time gevonden. Pfoe, heldere pluis zeg! Een ronde bolhoop-achtige vlek met een helder puntje in het midden: de kern. De groene kleur waar ik in andere verslagen over gelezen heb kon ik helaas niet ontwaren. In eerste instantie zag ik ook niets van een staart, maar na goed aan het donker gewend te zijn zag ik toch een zwakke, maar zeer lange staart richting het oosten. Het duurde even tot ik hem perifeer tot buiten het beeldveld van de 22mm LVW zag gaan, en toen werd het ook duidelijker dat hij helderder en iets smaller was dichter bij de kern. Ik heb een schets gemaakt met grijs potlood op wit papier.

Voor wie een enorm spektakel verwacht naar aanleiding van deze tekening: in de schets is de staart een stuk prominenter dan in het echt. In werkelijkheid was de staart veel zwakker dan de coma, en sprong hij er zeker niet zo duidelijk uit. De coma en de kern zijn wel echt zo groot en echt zo helder – mooiste komeet sinds PanSTARRS!