Vanavond heb ik voor het eerst mijn nieuwe Celestron C8 buiten gezet. Vorige week gekocht, maar door het slechte weer tot nu toe nog niet mee kunnen kijken. Afgelopen nacht klaarde het was op. Een beetje mistig, maar daardoor was de atmosfeer wel lekker rustig. De echt heldere objecten zoals planeten en de Maan priemen wel door de mist dus zijn die op dat soort rustige nachten juist perfect waar te nemen. Jupiter bijvoorbeeld  kwam rond 23.00 voorbij het dak van de buren, de seeing leek heel aardig te zijn, dus een mooi moment voor First Light van mijn pas aangeschafte C8 op Vixen SP.

De kijker had de hele avond al in de schuur gestaan, dus hij was al behoorlijk op temperatuur. Dat merkte ik al heel snel nadat ik het deksel eraf haalde, want al na 1 minuut sloeg de dauw een witte waas over de correctorplaat! Dat begon dus goed..

Snel naar binnen voor een fohntje om de boel droog te blazen. Dat ging vlot, dus kon ik al snel de kijker op Jupiter richten.

Hmmm, dat viel eigenlijk een beetje tegen. Ik kreeg het bolletje niet helemaal scherp. Toen ik de kijker wat uit focus draaide zag ik waar dat aan lag: de diffractieringen van de maantjes waren niet helemaal concentrisch, dus de kijker was iets uit collimatie. O jee. Ik had nog nooit eerder een SCT gehad, en het collimeren ervan was ook nieuw voor mij. Maar met een schroevendraaier en Polaris bij een vergroting van 250x was dat eigenlijk best goed te doen. Een paar kleine tweakjes aan de schroefjes en alles stond mooi gecentreerd.

Terug naar Jupiter.

En toen viel mijn onderkaak in het gras. Zo had ik Jupiter nog nooit gezien! Zo ongelofelijk scherp, bezaaid met banden, dunne lijntjes, vlekjes. De GRS stond pal richting de Aarde gekeerd en was een duidelijke zalmroze vlek. Rechts ervan nog wat kleinere donkere vlekken. Om de GRS zelf was een lichtere ring te zien die in een punt uitliep naar links. Vlekjes, boogjes, golfjes in de donkere wolkenband. Ik dacht dat ik gek werd, zo mooi heb ik Jupiter nog nooit gezien. Met de 5mm Plossl voerde ik de vergroting op tot 400x, maar zowel de kijker als de seeing konden dat heel best hebben. Ongelofelijk! Ik heb een vol uur non-stop naar die kleurrijke bol zitten kijken, wat een genot. Ik moest wel 4x met de fohn aan de slag, maar dat mocht de pret niet drukken! Wat mooi, wat mooi, wat mooi.

En toen besefte ik opeens dat ik… de maantjes als schijfjes zag. ALS SCHIJFJES! De maan die aan de oostkant het dichtst bij de planeet stond  (Ganymedes) was duidelijk een groter bolletje dan degene die wat verder weg stond. Ook leek hij een beetje bruinachtig te zijn. Ik wist niet eens dat dit kon met een C8!

Al met al is dit de meest indrukwekkende First Light geweest van elke telescoop die ik heb gehad. Boven verwachting spectaculair! Dit schreeuwt om Jupiterschetsen, Maanschetsen, Saturnusschetsen. Whaaah!!

Wat. ben. ik. waan. zinnig. blij. met. deze. kijker. YES!