De ene dag heb je nog nooit van dit gehuchtje gehoord, de andere dag staat het voor de rest van je leven in je geheugen gegrift: het plaatsje Eagletown, in het uiterste zuidoosten van de staat Oklahoma. Door stom toeval, geluk, maar ook vooral goed speurwerk van waarneemmaatje Bart kwamen we afgelopen maandagochtend op een zandweggetje naast dit plaatsje terecht. De zenuwslopende race tegen de wolken en tegen de klok is al prachtig beschreven in het Astroforumtopic van waarneemmaatje Steven, dus dat zal ik hier niet gaan herkauwen.

Ook bij mij gingen de emoties alle kanten op. Van euforie (want opklaring) naar nagelbijtende spanning (want bewolking) naar berusting (want het donker worden an sich is toch ook spectaculair?) en weer terug naar euforie. Pas in de laatste vijf minuten voor totaliteit leek het daadwerkelijk te gaan lukken, en sloeg de euforiewijzer compleet door; tot tranen aan toe!

Het hoofddoel was om de verduistering visueel te gaan bekijken met de 15×70 verrekijker, maar ik had ook een rits camera’s en een Star Adventurer reismontering meegenomen om de eclips te filmen.
Er was nog net voldoende tijd om twee van de drie camera’s te richten en scherp te stellen. De boel was gereed nét voor de filters eraf moesten, dus echt op het nippertje. Ik drukte op RECORD en schoof snel achter mijn verrekijker.

De verduistering was spectaculair! Het vreemde licht vooraf en het toch weer plotselinge invallen van de duisternis gaf een gevoel alsof je midden in een science fiction computersimulatie zat, zo onwerkelijk en onaards. Meerdere protuberansen waren zichtbaar met het blote oog, waaronder één zeer felle op half 6 die gedurende de 4:19 minuten durende verduistering steeds verder vanachter de maan vandaan kwam.

Het was mijn vierde totale zonsverduistering waarvan de derde onder een heldere hemel en het viel me op dat deze verduistering aangenaam lang was. Nog steeds te kort, maar lang genoeg om alles relatief “ontspannen” te kunnen doen. Een klein beetje met de camera’s klooien, turen door de verrekijker, en liggend op mijn rug met het blote oog alles visueel opslurpen. Heerlijk.

Ook opvallend was het “soft filter”-effect door de dunne hoge sluierbewolking. De zwarte maanschijf was allesbehalve egaal zwart: de randen waren veel lichter dan het midden. De roze protuberansen zorgen voor een lokale roze gloed in de corona. Meer naar het einde van de totaliteit verdween dit effect bijna volledig: de transparantie werd dus gedurende de eclips beter. Corona-uitlopers schoten werkelijk alle kanten op, met een donkere inham aan de zuidkant. Het was prachtig om de protuberansen aan de linkerkant te zien verdwijnen en aan de rechterkant te zien verschijnen.

Ik weet niet of het de prachtige eclips zelf was, of de zenuwslopende aanloop er naartoe (of de combinatie), maar bij deze ervaarde ik wel de heftigste emoties. Ik hield het niet droog en dat is voor mij een primeur bij een hemelverschijnsel. Ongelofelijk en onvergetelijk en vul hier nog maar een lading superlatieven in.

Nu weer terug thuis ben ik nog steeds een beetje wazig van deze eclips en de jetlag. Eigenlijk wilde ik wat gaan slapen, maar dat lukte niet en heb ik dus maar even dit eerste filmpje in elkaar geprutst. Het doel van filmen met de trage Russentonne was om de rafelige chromosfeer en Baily’s Beads te pakken en dat is in ieder geval gelukt!