En dan nu een stukje vakantie-napret: een willekeurige selectie van foto’s die ik maakte tijdens mijn laatste bezoekje aan La Palma, afgelopen maart. Ik verbleef in een vakantiehuisje te noorden van Las Tricias, genaamd Mil Estrellas (Duizend Sterren, kan het toepasselijker?). Meer info: www.mil-estrellas.com
Klik op “lees verder” om alle foto’s te zien.
Tijdens mijn vakantie naar La Palma heb ik twee (en een halve) nacht waargenomen bovenop de berg. Op een hoogte van 2300m is de hemel namelijk nog nét een tikje transparanter en de seeing nét een tikje beter dan bij het vakantiehuisje (op 500m), dus in theorie zou je nét iets meer details moeten kunnen zien. Zondagnacht had ik al waargenomen bij het huisje en sloeg ik steil achterover van het beeld van NGC 2024, waarvan ik natuurlijk meteen een schets maakte. Maar omdat ik die avond nog veel meer objecten wilde bekijken en schetsen, toonde de schets na afloop toch lang niet alles wat er te zien was door de telescoop. Daarom nam ik me voor om de volgende avond eens écht goed voor dit object te gaan zitten en alles uit de kijker te persen op de beste waarneemlocatie denkbaar: de bergtop.
Om 23:00 begon ik met het intekenen van de omgevingssterren en pas twee en een half uur later was ik klaar met de laatste nevelveeg. De enige schets waar ik ooit langer over deed was die van het Fornax Galaxy Cluster, maar daar stonden ook zowat 20 stelsels tegelijkertijd in beeld. Gek genoeg viel de hinder van de felle ster Alnitak in hetzelfde beeldveld heel erg mee, waarschijnlijk omdat zijn gloed door de uitstekende transparantie niet door het halve beeld werd verstrooid. Natuurlijk waren wel de 6 spikes van de vangspiegelophanging te zien.
In plaats van te scannen heb ik de tekening thuis gefotografeerd. Door het licht iets van de zijkant op het papier te laten schijnen krijgt de achtergrond een gloed die goed overeenkomt met de zachte gloed van de felle ster. (Wat ik me te laat bedacht is dat je een negatief getekende schets juist van de andere kant moet belichten voor het juiste effect in het positieve eindresultaat, dus dat moest wel een keer overnieuw…)
Net terug van een geweldig weekje La Palma. Ondanks een hoop materiaalpech (van zowel de Dobson als de camera – later daarover meer) toch nog flink kunnen waarnemen en foto’s kunnen maken, zowel overdag tijdens prachtige wandelingen als ’s nachts.
Eén van de meest indrukwekkende verschijnselen aan een écht donkere hemel blijft voor mij toch de zodiakale band; een strook zwak licht aan de hemel, veroorzaakt door een schijf van stof in het vlak van de ecliptica waarop zonlicht reflecteert. De helderste stukken zijn zichtbaar als brede lichtzuilen na zonsondergang aan de westelijke hemel en voor zonsopkomst aan de oostelijke hemel. Omdat de ecliptica in het voorjaar de grootste hoek met de horizon maakt is het zodiakale licht in deze tijd van het jaar het best in de avond te zien. En omdat het licht redelijk zwak is en juist dicht bij de horizon het helderst is, is het in Nederland nauwelijks nog te zien. Maar op een pikdonkere stek als La Palma kun je er gewoonweg niet omheen. Het is zelfs zo helder dat het storend is voor deepskywaarnemingen! Veel helderder dan de wintermelkweg, en als je niet beter weet zou je denken dat er ergens in de verte een boorplatform aan het lichtkotsen is.
Zodiakaal licht in het westen aan het begin van de astronmische duisternis. Zie hoe de lichtzuil precies richting de ecliptica wijst. Vrijwel op de horizon, midden in het zodiakale licht staat Mercurius. El Castillo, La Palma, 8mm fisheye, 30 sec.
