Schets: Schaduwovergang van Io op Jupiter (ASOD 3-1-’13)

Heel even twijfelde ik of het nog wel de moeite waard zou zijn. In de middag klaarde het prachtig op, dus uiteindelijk wilde ik zelfs naar Papenslag rijden, maar al aan het begin van de avond begon overal mist te ontstaan. Geen deepsky dus. Maar wel een mooie overgang op Jupiter, die ondanks de mist nog goed te zien was.

Dan maar op goed geluk wat dichter bij huis. Ik hoopte dat de mist een beetje laag zou hangen en dat wanneer ik iets hoger zou gaan staan ik er minder last van zou hebben. Dus ik reed naar Wilp, waar nét ten zuiden van de A1 een parallelweg de weilanden inloopt. Het eerste stuk daarvan ligt bovenop een dijk, maar al snel bleek dat die 4 meter extra hoogte niets hielp. Ik heb mijn telescoop (40cm f/4.5 Dobson) dus verderop aan het eind van de (doodlopende) weg opgesteld. Je zit dan pal naast/onder het talud van de snelweg, met bijbehorend geraas van verkeer en felle verlichting. Omdat de snelweg daar zeker 8 meter hoger ligt kan trouwens niemand je zien, dus je zit wel redelijk afgeschermd. Een aparte waarneemplek, dat wel!

Jupiter stond op dat moment (20.30 uur) nog vrij laag, maar de seeing was al vrij aardig. Het schaduwstipje was goed te zien, maar pas om 20.50 uur lukte het me om het maantje zelf te zien, net ten oosten van zijn eigen schaduw. Omdat Jupiter aan de rand minder helder is dan in het midden, valt het witte maantje namelijk pas op wanneer hij voor die minder heldere gebieden hangt. Ik heb er snel een schetsje van gemaakt.

Toen de schaduw de planeetschijf om 21.15 verlaten had en Io zelf de rand ook steeds meer naderde, werd het maantje steeds makkelijker zichtbaar. Je kan je dan bijna niet meer voorstellen dat je hem niet zag toen hij meer voor het midden van de planeet hing. Opmerkelijk vond ik dat het piepkleine witte bolletje beter zichtbaar was bij een vergroting van 150x dan bij een vergroting van 225x.

Toen verliet ook Io zelf om 21.35 uur de planeetschijf en het schouwspel was voorbij, hoewel het een mooi gezicht bleef om het maanstipje tegen de planeetschijf aan te zien plakken.

Eenmaal thuis heb ik het kleine schetsje eens stevig door de Photoshop-mangel gehaald. Een kleurzweempje, wat spelen met het contrast en een beetje randverzwakking toegevoegd. Ik had geen speciaal Jupitersjabloon meegenomen naar de waarneemplek. Ik heb daarom met een 2″ adapter een rondje getrokken, dus ik moest de tekening met PS ook even wat afplatten. Een tekeningetje van 50mm blijkt trouwens wel wat aan de kleine kant voor Jupiter, volgende keer schets ik de planeet liever wat groter.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *