Gisteren en vandaag ben ik enkele uurtjes bezig geweest met het “waarneemklaar” maken van de pas aangeschafte Meesters 60mm f/15. Door wat stukjes plakband om de insteekhuls van een oud Polarexprismaatje te wikkelen heb ik nu een 24,5mm diagonaaltje die in de Meesters past.

Kijkende door de lege oculairbuis (overdag) was het een waar glimfestijn. Zo erg dat ik eerst vermoedde dat ik gewoon op kaal messing zat te kijken, maar bij het uit elkaar halen van de focuser zag ik dat de buis van binnen wel degelijk voorzien was van een zwarte lak. Veel nut zal dat niet gehad hebben. Een stukje plakvelours deed echter wonderen, de hele doorkijk was ineens een stuk donkerder!

Ook bleken wat adaptertjes die ik nog had liggen het mogelijk te maken om een camera te koppelen, dát is leuk! (Als het écht moet kunnen er zelfs hypermoderne 1.25″ oculairen in, maar dat vind ik eigenlijk niks voor zo’n oudje.)

Eén van de bekendste Nederlandse amateurastronomen van de vorige eeuw was Piet G. Meesters (1887-1964) uit Halfweg. In de tijd dat amateursterrenkunde nog veel meer een niche was dan tegenwoordig, bouwde Meesters zelf telescopen en zelfs een eigen sterrenwacht in zijn achtertuin. Dit allemaal naast zijn fysiek zware baan overdag als grondwerker. Hij werd al snel een grote naam in het kleine sterrenkundewereldje, en de door hemzelf gebouwde telescopen zijn anno nu échte collectors items geworden. Voor de geinteresseerden: Piet Meesters heeft een prachtige autobiografie geschreven in 1943 waarin hij veel vertelt over zijn astronomische levensverhaal – een aanrader . Het boek heet “Mijn Sterrenwacht” en een eerste druk staat uiteraard in mijn boekenkast.

Afgelopen week struinde ik een beetje rond op verschillende verkoopsites, en zag plotseling een advertentie voor een oude sterrenkijker. Nu staan er daarvan wel meer van te koop (het messing/koperen nep-antiek vliegt je om de oren), maar bij deze bleef ik even hangen. Wacht even, het zou toch niet…