Nabij Winterswijk bevindt zich een kalksteengroeve. Op deze plek komen (vrij uniek voor Nederland) ontzettend oude kalksteenlagen uit het Trias aan de oppervlakte. Deze lagen zijn rond 235 miljoen jaar geleden ontstaan, uit de periode van de allereerste dinosauriërs. Vroeger was dit de kust van een grote binnenzee en omdat omdat deze plek steeds opnieuw werd overspoeld met modderlaagjes die in de loop van de tijd versteenden, is het gesteende opgebouwd in verschillende dunne laagjes. In deze laagjes zijn verschillende fossielen bewaard gebleven van vissen, kreeftjes en zelfs van de voorlopers van de dinosauriërs. De kalksteen wordt nog steeds gewonnen voor de wegenbouw, maar enkele keren per jaar is de groeve toegankelijk voor het publiek en kan je er zelf op zoek gaan naar fossielen.
Gisteren was de groeve de hele dag geopend en ben ik met twee vrienden naar Winterswijk afgereisd om ook eens een poging te te wagen en te kijken of we misschien iets konden vinden. Gewapend met een hamer en een beitel begonnen we rond een uur of elf ’s ochtend een beetje te hakken op een plek die ons wel geschikt leek. Het was een plek aan de rand van een rijpad voor shovels, bestaande uit dunne platen kalksteen die op sommige plekken heel makkelijk los te bikken was van de onderste laag. Plaatje voor plaatje gingen we op zoek naar.. ja naar wat eigenlijk? Ik had gelezen dat, naast fossiele botjes, soms ook voetafdrukken van kleine dinosaurus-achtigen gevonden konden worden. Eigenlijk ben ik de rest van de dag op zoek geweest naar deze voetafdrukken. Onder iedere plaat die ik voorzichtig lostikte van de ondergrond verwachtte ik wat te vinden. Af een toe kwam ik “iets” tegen: een gleufje, een raar gevormd afdrukje van iets, maar niets dat op een dierlijk spoor leek. Zelfs uren later had ik nog steeds niks gevonden. Toch bleef ik vol goede moed, want een groep Duitsers verderop in de groeve hadden wel wat afdrukjes gevonden, en iemand die in een hogere laag aan het graven was had zelfs een heel klein ribbetje gevonden…