Nabij Winterswijk bevindt zich een kalksteengroeve. Op deze plek komen (vrij uniek voor Nederland) ontzettend oude kalksteenlagen uit het Trias aan de oppervlakte. Deze lagen zijn rond 235 miljoen jaar geleden ontstaan, uit de periode van de allereerste dinosauriërs. Vroeger was dit de kust van een grote binnenzee en omdat omdat deze plek steeds opnieuw werd overspoeld met modderlaagjes die in de loop van de tijd versteenden, is het gesteende opgebouwd in verschillende dunne laagjes. In deze laagjes zijn verschillende fossielen bewaard gebleven van vissen, kreeftjes en zelfs van de voorlopers van de dinosauriërs. De kalksteen wordt nog steeds gewonnen voor de wegenbouw, maar enkele keren per jaar is de groeve toegankelijk voor het publiek en kan je er zelf op zoek gaan naar fossielen.

Gisteren was de groeve de hele dag geopend en ben ik met twee vrienden naar Winterswijk afgereisd om ook eens een poging te te wagen en te kijken of we misschien iets konden vinden. Gewapend met een hamer en een beitel begonnen we rond een uur of elf  ’s ochtend een beetje te hakken op een plek die ons wel geschikt leek. Het was een plek aan de rand van een rijpad voor shovels, bestaande uit dunne platen kalksteen die op sommige plekken heel makkelijk los te bikken was van de onderste laag. Plaatje voor plaatje gingen we op zoek naar.. ja naar wat eigenlijk? Ik had gelezen dat, naast fossiele botjes, soms ook voetafdrukken van kleine dinosaurus-achtigen gevonden konden worden. Eigenlijk ben ik de rest van de dag op zoek geweest naar deze voetafdrukken. Onder iedere plaat die ik voorzichtig lostikte van de ondergrond verwachtte ik wat te vinden. Af een toe kwam ik “iets” tegen: een gleufje, een raar gevormd afdrukje van iets, maar niets dat op een dierlijk spoor leek. Zelfs uren later had ik nog steeds niks gevonden. Toch bleef  ik vol goede moed, want een groep Duitsers verderop in de groeve hadden wel wat afdrukjes gevonden, en iemand die in een hogere laag aan het graven was had zelfs een heel klein ribbetje gevonden…

Ik (rechtsonder) op zoek naar oude voetsporen. Foto © Han Brendeke

Maar toen opeens, nadat ik na een uur of vier bikken en hakken misschien wel vijf vierkante meter kalksteenplaat had los gebikt zag ik plotseling iets apart: een paar gebogen lijntjes naast elkaar: dat leek wel een pootafdruk! Borsteltje erbij om het gruis en stof wat weg te vegen en inderdaad: dit moest er gewoon één zijn!  Vier lange gebogen teentjes met een lengte van ongeveer vier centimeter: een afdruk van een reptiel! Heel voorzichtig probeerde ik de rest van de laag vrij te krijgen en er kwamen nog twee spoortjes tevoorschijn: in totaal drie herkenbare sporen op een kalksteenplaat von ongeveer 30x20cm: blij als een kind, natuurlijk!

Sporen van Rhynchosauroides peabodyi. Links de duidelijkste afdruk, rechtsonder de tweede en de derde, die elkaar bijna overlappen

Eenmaal thuisgekomen heb ik de plaat onder strijklicht gefotografeerd en kwamen de details nog iets beter naar voren. Vooral de moeilijk zichtbare tweede en derde afdruk (die elkaar vrijwel raken) komen beter naar voren.

Detailfoto van pootafdruk 1

Detailfoto van pootafdruk 2 en 3

Zo heeft het beest dat deze afdrukken 235 miljoen jaar geleden heeft gemaakt ( een Rhynchosauroides peabodyi) er waarschijnlijk uitgezien. Een hagedisachtig reptiel van ongeveer een meter lang.