Zon, 12 nov. 2011, Pastelkrijtjes op zwart papier (A4) Klik op afbeelding voor grote versie
Het is inmiddels al weer half november en de zon komt ’s middags niet hoger dan zo’n 20 graden boven de horizon in het zuiden. Omdat ik vanuit mijn tuin niet zo laag kan kijken moet ik een ander plekje met vrij uitzicht op de horizon opzoeken om de zon te kunnen waarnemen. Dat kost allemaal wat meer tijd en gedoe, dus de laatste tijd stonden de zonnewaarnemingen op een laag pitje. Maar op een mooie zonnige zaterdagmiddag zoals gisteren begint het toch te kriebelen, en omdat ik op internet had gelezen dat er een fraai filament zichtbaar zou zijn op de zon, heb ik de 70mm zonnekijker in de auto geladen en ben ik met mijn spulletjes op een mooi plekje in de uiterwaarden bij Wilp gaan staan.
Direct nadat ik de kijker op de zon had gericht viel ik zowat achterover van mijn klapkrukje: een enorme zonnevlam was zichtbaar aan de zuidoostrand van de zon. Maar écht enorm! Het was de allergrootste zonnevlam die ik ooit heb gezien. Een monster! Zulke verschijnselen zijn niet van te voren te voorspellen: je moet echt geluk hebben om juist op dat moment door een zonnekijker te kijken. En dat geluk had ik dus blijkbaar! Aan de noordoostkant was op hetzelfde moment heel mooi het grote filament te zien als een langgerekte donkere sluier om de zonsrand krulde en tot ongeveer een derde van de zonneschijf doorliep. Ook dat filament was de grootste die ik ooit heb gezien, maar omdat die er al een dag hing was dat minder een verassing. Gelukkig had ik mijn tekenspulletjes meegenomen zodat ik dit spektakel kon vastleggen. Maar dit keer had ik ook een klein compactcameraatje bij me en heb geprobeerd wat fotootjes door het oculair te maken.