De afgelopen jaren heb ik verschillende Polarex telescopen gehad. Soms heel klein en licht (50mm azimutaal), soms heel groot en loeizwaar (102mm equatoriaal). Stuk voor stuk fantastisch mooie instrumenten: oerdegelijk gemaakt, optisch erg goed en bloedmooi. Van al deze kijkers was één model het beste compromis tussen kijkeropening en hanteerbaarheid: de 75mm op equatoriale montering. Nog nét in zijn geheel door de deuropening te manouvreren zonder je rug te breken en voldoende opening om Maan en planeten haarscherp in beeld te krijgen met vergrotingen tot 200x. Ooit had ik er één waar ik veel mee waargenomen heb, maar een grotere kijker lonkte en uiteindelijk heb ik hem verkocht… En daar kreeg ik uiteraard spijt van, vooral toen de grote 102mm Polarex (destijds mijn absolute droomkijker) in de praktijk zo onhandig groot bleek dat ik er nauwelijks doorheen keek. Dus ook de 102mm verkocht ik niet lang nadat ik hem had aangeschaft… De kans om ooit nog zo’n fijne 75mm te vinden achtte ik ontzettend klein. En toch: door een bizarre samenloop van omstandigheden ben ik sinds afgelopen vrijdag opnieuw in het bezit van in mijn ogen de meest veelzijdige Polarex ooit gemaakt: een 75mm op een equatoriale montering! Lees verder →